18-12-2010 Noord-Vietnam

Goodmorning Vietnam!

Xin chao (hallo) everybody!

Weer superbedankt voor jullie reacties! Het blijft leuk om te weten dat jullie ons volgen. Because.. you know us.. We like to share.;p

Het is alweer 18 December en het kerstgevoel zit er dus ECHT NIET in! De Vietnamezen doen hun best met muziek, versieringen en lichtjes hier in Hanoi, maar het komt op ons echt niet over. Wel leuk dat ze in ieder geval proberen. Wat hebben we in de tussentijd nog meer gedaan?

We hebben dus vanaf de 4000 Islands een bus gepakt naar Hue (central Vietnam). De busreis alleen al was een avontuur! Wij hebben meegereden met locals. MY GOD! We waren samen met een stel Fransen die we al eerder hadden ontmoet op de Islands en een Engelsman. Laotianen hebben geen haast, dat was ons bekend, maar af en toe is het vervelend. We vertrokken een uur te laat en tot onze verassing zat de bus vol met kolen en blikken vet of zoiets dergelijks. Het hele dak zat vol en onder in de bus, maar dus ook waar wij zaten. Onder de stoelen en achterin was volgepropt. Sommigen van ons die niks hadden gezegd zaten letterlijk met de voeten omhoog op de blikken. Naast ons ‘Westerlingen’ zaten er in de rest van de bus verder een paar Laotianen en Vietnamezen. Het was al redelijk vol, maar onderweg pikten we er gewoon nog wat meer op! :s Op een gegeven moment was er geen stoel meer vrij, dus gaan de mensen maar in het gangpad zitten of liggen. (Hier betalen ze voor!) En alsof dat niet erg genoeg was, deden ze ook nog keiharde vietnamese muziek aan! (Op een schermpje met dvd. Dat dan weer wel! Ze hadden een eindeloze collectie..) Er zat ook nog eens een huisdiertje oin de bus. EEN MUIS! Vervolgens hadden we een stop van een uur of twee voor de grens van Vietnam totdat deze open ging. De chauffeur kon dan ook even slapen. Toen we wakker werden begon er weer gezeik. Ze moesten nog wat geld hebben voor een stempel bij de grens. Iemand van het nabij liggende dorpje zou dan met een scooter naar de grens gaan ( 3km verderop) met de paspoorten en terugkomen met de stempels. Dat zou dan 3 dollar kosten. Uhum.. BULLSHIT, dachten wij ‘Westerlingen’ dus en zetten het op een lopen met een paar man. Een aantal van ons bleef achter om ervoor te zorgen dat die bus niet wegreed met onze spullen erin. Het bleek gelukkig (en natuurlijk) geen 3 km lopen te zijn. Eenmaal aangekomen bij de grenspost was er wat onduidelijkheid en kwamen we onze vriend de paspoortenkoerier tegen die al aan het loketje stond. Wij keken even hoe het verliep en vroegen hem hoeveel het kostte. Dit keer zei hij 2 dollar. Oh.. dachten wij. Nou al korting? Op dat moment zei een andere ‘koerier’ dat het maar 1 dollar zou kosten. Dit was ook zo. Begrijp ons niet verkeerd. Het gaat ons niet zozeer om het geld, maar om het principe. We want to see for ourselves, in zoverre dat kan. We zagen onze 'koerier'  het overige geld in zijn zak stoppen. Eikelbijter! Uiteindelijk kwam alles goed en belandden we om 12 uur in Hue waar we meteen als vliegen op stront werden begroet en haast aangerand door opdringerige ‘motorbiketaxi’s’. (Waar wij dus op zouden moeten met onze tassen die groter zijn dan menig Aziaat.) Gekkenwerk. We hebben bedankt en een taxi geregeld en gesplit met onze nieuwe Franse vrienden. De Engelsman had maar een paar dagen over op zijn visum en ging richting het zuiden. Samen met de Fransen gingen we ook op zoek naar een hotel/guesthouse. We werden verleid met een goede deal bij een wat luxer hotel die we hebben genomen in plaats van verder te zoeken naar een guesthouse die we hadden gezien in de Lonely Planet. (19 dollars, free breakfast & internet.) Heerlijk bed! Heerlijk gedoucht! Vervolgens HOP! fris en fruitig Hue ingegaan.. Het is amazing om te zien hoeveel scooters er zijn en hoeveel spullen en mensen er op 1 scooter passen, RESPECT to the pack champions! Op het eerste gezicht lijkt Vietnam erg arm en vies. Tijdens de busreis zagen we overall vuilnis, maar in Hue hebben ze dat netjes opgeruimd. Niks van te merken. (natuurlijk) De temperatuur hier was ook hoog (ca. 27 graden), maar niet zo warm als in Laos, naar ons idee. De Vietnamezen spreken over het algemeen beter Engels dan de Laotianen. s’ Avonds hebben we nog wat gegeten samen met de Fransen (Olivier & Delphine). Maartje had nog wat last van haar darmen sinds de afgelopen dagen.

De volgende ochtend (11-12-2010) hebben we lekker decadent roomservice ontbijt op bed laten brengen. (vanwege een film die we aan het kijken waren.. uhum) Verder lekker ontspannen Hue rondgegaan en s’ avonds uit eten geweest en afscheid genomen van Olivier en Delphine, omdat zij naar het zuiden gingen en wij naar het noorden. De volgende dag hebben we weer een scooter gehuurd en zijn we naar een paar zeer mooie tombe’s geweest in de omgeving van een aantal emperors. s’ Avonds hebben we weer een sleeping bus naar Ninh Binh gepakt. Deze bus was een stuk beter dan de vorige sleepingbus die we hebben geprobeerd, maar het waren nog steeds erg smalle bedjes. Rond 5:00 uur in de nacht werden we afgedropt in the middle of nowhere. We hadden ook geen hotel oid geboekt vantevoren. We hadden geen idee waar we waren en de mensen hier spreken geen woorde Engels. The Lonely Planet en een taxichauffeur got us out of there.. Hier hadden we wederom een goede deal. Nice guesthouse for 15 dollars opo een kamer die eigenlijk 30 dollars kostte. Met een groot balkon met uitzicht op een meer. (Een van de voordelen van met z’n tweeen reizen..) Aardige man die in het guesthouse werkt. Lekker gerelaxt, gegeten scooter gehuurd van het guesthouse om richting Tam Coc te gaan (Een soort mini Halong Bay met veel karststennen rotsen en een rivier die erdoorheen loopt.). Na 2 km BOEM! KRAK! Klapband.. Ssshhiiiit. Net een overeenkomst getekend dat we de gemaakte schade door ons zelf vergoed moet worden. GVD! :s ‘Toevallig’ was er een monteur in de buurt. Nog geen 3 minuten lopen. Deze had een nieuwe binnenband erop gedaan en we konden weer aankarren. Dat geintje kostte ons 3 dollar ofzo. Beter dan lopen zou ik zo zeggen.. De BOEM! Was dus de binnenband en de KRAK! Was het achterspatbord. Hoe dat kan, mag Joost weten, maar goed. Deze konden zij niet maken. In de buitenband zat nog een flinke scheur, maar we konden ermee terugkomen bij de guesthouse. Onderweg speelden scenario’s al af in ons hoofd en wat wij dan zouden zeggen, maasr goed. Meestal als het moment er is komt er wel weer wat nieuws. Er vanuitgaande dat de eigenaren van het guesthouse rotzakken waren, waren we voorbereid op alles.. Toen we aankwamen bij de guesthouse kwam het vrouwtje van de guesthouse (die ons de scooter had verhuurd) al naar buiten met grote ogen (voor zover dat kan..). OE! Wha happin? Acciden? Wij bleven kalm en zeiden; No, tire boem! Too much air in tire and it’s hot. Wij dachten ook echt dat dit was gebeurd.. We begrepen alleen niet hoe dat spatbord eraf kwam. De vrouw liep kalm terug naar binnen zonder wat te zeggen. Op dit moment denken wij ?????????.. Zij kwam terug en vroeg hoeveel benzene wij hadden getankt . 1 Liter. Ok; zegt zij en halt on seen andere scooter met een fles benzene en doet er 1 liter in voor onze neus. Zij geeft ons de helmen en zegt; I tell my husband, you take these. Verbaasd dachten wij; ok, cool. Maar tegelijkertijd argwanend over wat voor staartje dit zal krijgen. Eenmaal aangekomen bij Tam Coc wilden wij de scooter wegzetten en op dat moment begint die hele stad te gebaren dat wij onze scooters alleen maar ergens mogen neerzetten waar betaald moet worden, terwijl het hele plein volstond met scooters! Blijkbaar moten de buitenlanders hiervoor betalen en the locals niet. Zo rebels als we zijn probeerden we toch uit principe gewoon ergens neer te zetten waar we niet hoefden te betalen. Maar bij nader inzien toch niet gedaan, aangezien wij straks 2 uur in eenbootje zitten en mensen van alles uit kunnen spoken met een scooter die niet eens van ons is.

Toen we in het bootje zaten kregen we er een bestuurder bij. Deze man was erg stil en sprak weinig Engels. Tam Coc was zeer mooi en rustgevend. Het zag ernaar uit dat wij een beetje laat waren want wij waren het enige bootje die onze richting uitging met een constante stroom bootjes uit de tegengestelde richting. Op een gegeven moment stopten we en kwam er een ander bootje tegen ons aan. Een klein vrouwtje stapte over op onze boot. Het was een zeer enthousiast vrouwtje die erg hield van lachen. Zij nam ook allerlei spullen mee aan boord. In eerste instantie dachten we: het is gedaan met de rust en straks gaat ze ook nog dingen verkopen.. Het vrouwtje heette Ling en sprak ook nog redelijk goed Engels. Zij vertelde ons over haar leven als rijstverbouwer, guide en naaister. Haar man was de bestuurder. Tijdens de bootreis zag je ook mensen langs de kant bezig met oogst en vissen. Na een uur hadden we even een stop, waar een ogenschijnlijk life klein aapje aan een ketting vast zat. Dit aapje was uit de Bergen gevallen en al seen soorthuisdier door bewoners gehouden. Dit aapje was ook te gewend geworden aan mensen en eten van de mens. Hij at echt bijna alles! Wesley voerde hem wat bananen. Hij zag er zo leif uit. Maartje wilde het aapje ook voeren zodat ere en foto van gemaakt kon worden. Het aapje at het eten uit de handen van Maartje en voordat we het wistenzat hij bij Maartje op het hoofd en probeerde ‘ the wild thing’ te doen.. Maartje schrok erg en goodie hem van haar af. That was kinda funny, maar met wilde beesten weet je maar nooit. Toen we terugkwamen met de scooter zei de eigenaar van het hotel GELUKKIG niets! Lucky us..

‘s Avonds zochten we ons lam naar een (fatsoenlijk) restaurant, omdat we vandaag 3,5 jaar samen waren, wilden we ff gezellig uit eten. Na een half uur rondrijden, hadden we het enige restaurant gevonden! De rest was gewoon op straat eten, vandaar.. Lekker gegeten, al had Wes de volgende dag last van zijn maag… Ninh Binh viel on seen beetje tegen, in het stadje zelf was weinig te beleven. Wel hadden we nog een markt bezocht waar je werkelijk alles kon kopen.. Zoals HOND! Check de foto’s. En verse eend en vissen, ze warden voor je ogen afgeslacht.. Vers van de pers! Naja..dat was wel ff slikken..

Op 14-12-2010 vertrokken we naar Hanoi, waar we ‘s middags aankwamen. Wes was niet helemaal lekker van het eten en we hadden daarom gewoon een beetje rondgewandeld en gerelaxt.

De volgende dagen hadden we Hanoi verkend, alle bezienswaardigheden bekeken enz. Ook waren we natuurlijk naar het Mausoleum geweest waar Ho Chi Min himself ligt opgebaard! Het was maar tot 11u open, dus we moisten er vroeg heen. Dat was ongeveer het enige in Vietnam (tot nu toe) wat echt ‘goed’ was georganiseerd! Na 1 km. in een stoet om het gebouw te zijn gelopen, onze rugzak en camera op verschillende plaatsen hebben ingeleverd, was het eindelijk z over.. We gingen het gebouw in! En waren er binnen een minuut weer uit! Haha, hilarisch.. Iedereen loopt straks achter elkaar in een stoet naar binnen, om zijn opgebaarde lichaam heen en weer naar buiten. Hij zag er mooi uit, net als bij Madame Tussaud. Erg streng allemaal en overall stonden bewakers die zeiden hoe je moest lopen enz. Een hele ervaring rijker. Het weer werd er in Hanoi niet veel beter op, fris, koud, regenachtig, net Nederland.. Iedereen loopt hier in dike winterjassen, sjaals en mutsen rond. Ze zijn werkelijk niets gewend! Het weer liet ons besluiten dat we eergisteren het grootste shoppingmall in Hanoi gingen bezoeken!!!! Whaaaaa!!! Het bestaat uit twee hoge flats naast elkaar met op elke verdieping een ander thema. Bovenaan was een grote bioscoop. JOEHOE! En op de 5e verdieping een pizzahut! Whaa, lang leven het Westerse leven! We hadden een beetje rondgekeken in de shops en tot de conclusie gekomen dat wij te reusachtig zijn voor alle Aziatische kleding..grmbl… Ok, dan blijft de bioscoop over. En wat blijkt, ze hadden allerlei internationale films en ze waren nog geen 3 euro per kaartje. We hadden gekozen voor Skyline..een spannende film dachten wij..Deze was verschrikkelijk slecht! We gingen daarna terug naar de verkoopster ‘we hated te movie!’ waarna z eons verschrikt aankeek.. je zag haar al denken: nee, niet weer van die vervelende toeristen die proberen hun geld terug te krijgen!’. Waar wij lachend op zeiden ‘we want to see another movie’ en ze lachte terug. We wilden een goed gevoel overhouden aan de bios dus gingen we naar Harry Potter, beter! Daarna naar de Pizza Hut om onze lekkere dag af e sluiten. Gisteren zijn we op een dagtrip naar Halong Bay geweest, ook hier ging natuurlijk weer van alles mis..what’s new! Uiteindelijk was het mooi, maar voldeed het niet geheel aan onze verwachtingen.. We gaan dadelijk proberen wat recht te zetten bij ons guesthouse wat betreft de prijs die we hadden betaald, dat was natuurlijk weer teveel. We zien wel wat ze ervan zegt..

Vandaag hebben we nog een vrij dagje en gaan proberen om naar de gevangenis te gaan. Vanavond hebben we de nachttrein naar Sapa, waar we een 2-daagse trekking hebben door de Bergen en de kleine dorpjes en verschillende hilltribes. Hopelijk is het deze keer minder toeristisch opgezet, maar we zijn er bang voor. Het uitzicht moet prachtig zijn, dus dan gaan we daar voor! Op de 21e vliegen we naar Danang, net boven Hoi An. Vantui daar gaan we verder trekken naar het Zuiden, richting Ho Chi Minh.

Nou mensen, deze blog is weer veeel te lang geworden, hopelijk vonden jullie het leuk om te lezen. Allemaal alvast een fijne (hopelijk witte) kerst toegewenst en tot de volgende blog!!

Hugs from Hanoi - Tam Biet!

Wesley & Maartje